Pers to jeden z najwcześniej rozpoznawalnych wśród ras kotów i poddanych selekcji pod katem ekstremalnego fenotypu. Chociaż protoplaści tej rasy pochodzili z terenów Persji to obecni przedstawiciele rasy nie wykazują genetycznych powiązań z tamtejszymi populacjami kotów.
Perskie koty – sylwetka
Koty perskie mogą stanowić idealny przykład jak przy ukierunkowanej i rygorystycznej selekcji hodowlanej można zmienić wygląd zwierzęcia. Współczesne persy w niewielu kwestiach przypominają swoich przodków. Reprezentowane na wystawach już od 1871 roku koty tej rasy były smuklejsze i wyższe, miały krótszą i mniej obfitą szatę, dłuższe nosy i bardziej wklęsłe oczodoły. Przypominały bardziej tureckie angory aniżeli dzisiejszych przedstawicieli rasy.
Aktualnie przedstawiciele rasy to koty średniej i dużej wielkości, raczej krępe, ich standardowa masa ciała powinna mieścić się w przedziale od 3,5 – 4 kg do nawet 7 kg. Gęsta sierść na całym ciele, a zwłaszcza uformowana w widoczną kryzę i żabot, powoduje, że kot wydaje się znacznie większy. Głowa perska jest okrągła i szeroka, a uszy niewielkie z zaokrąglonymi końcówkami. Charakterystyczne dla rasy są duże, okrągłe oczy, płytko osadzone. Ich barwa zależna jest od umaszczenia.
W wyniku pracy hodowlanej powstało ponad 150 wersji kolorystycznej tej rasy.
Ogon persów jest krótki i nisko osadzony, ale z dużą ilością sierści. Łapy duże, zakończone okrągłymi stopami. Kępki włosów między palcami w zamierzchłych czasach stanowiły ochronę dla opuszek przed rozgrzanym piaskiem i zmianami temperatur.
Pielęgnacja persa
Pielęgnacja persów wymaga nie lada cierpliwości, a przede wszystkim systematyczności. Kot perski ma bardzo gęste futro. Długie i delikatne włosy okrywowe, lekko postawione, zakrywają miękki podszerstek. Ze względu na sierść, która ma skłonność do kołtunienia pers wymaga regularnej pielęgnacji. W innym przypadku, zaniedbanie doprowadzi do bardzo złego stanu, zarówno psychicznego jak i fizycznego zwierzęcia. Futro należy codziennie czesać, najlepiej grzebieniem metalowym o długich i wąsko rozstawionych ząbkach.
Mycie kotów perskich zaleca się jedynie w przypadku kotów wystawowych lub za wyraźnym zaleceniem lekarza weterynarii. W razie innej konieczności, np. sporego zabrudzenia, z którym kot sobie sam nie radzi, można zastosować suchy szampon, jest to łatwiejsze rozwiązanie i zdecydowanie mniej stresujące dla obu stron.
Ze względu na bardzo gęstą i długą sierść, rasa ta często cierpi na zalegające w przewodzie pokarmowym kule włosowe. Niezbędne jest więc tu udostępnienie tym kotom trawy do podgryzania oraz warto raz na jakiś czas dodać kotu tłuszcz zwierzęcy do posiłku – ułatwi on przesuwanie się dalej pilobezoarów i przyspieszy perystaltykę jelit.
Częste zatykanie się kanalików łzowych nadaje opiekunowi obowiązek codziennego przemywania wewnętrznych kącików oczu i szczególnego dbania o okolice oczu i nosa pupila.
Perskie koty mają tendencje do tycia, dlatego warto dobrać swojemu pupilowi odpowiedni rodzaj żywienia. Jak każdy kot, pers powinien mieć dobrze zbilansowane, mięsne i wilgotne posiłki. Zagwarantuje to lśniącą sierść, zdrową skórę i dobrą kondycję.
